"آرمان هنر جز تعالی تبار انسان نیست"  احمد شاملو

در اساسنامه "بنیاد هنر ایران" آمده است که:
هدف این "بنیاد" نگهداشت، پرورش و گسترش هنرهای ایران در بین ایرانیان و شناساندن آن به سایر جوامع...است.
پرسش اینست که: کدامین "هنر" ؟
 درهیچ  جای اساسنامه، تعریفی از "هنری" که می بایست نگهداشت، پرورش داد و در گسترشش کوشید داده نشده است.
هنگامی که به طیف گسترده هنرمندانی که" بنیاد" را تشکیل می دهند، نگاه می کنیم و برداشتهای مختلف و نگرشهای
گوناگون افراد را می بینیم;  به این نتیجه می رسیم که: 
تا زمانی که کم و بیش به تعریف مشترکی از "هنر"  نرسیده باشیم، سوارانی را می مانیم که به تاخت سوی "غرب"
می تازند تا  "طلوع آفتاب"  را ببیننند!

در "هنر"  شاید تعیین چهار چوب، کار صحیحی نباشد؛ اما این بدین معنی نیست که از کنار موضوعی این  چنین "بنیادی"
بی توجه بگذاریم و تعریفی برای "هنر" مورد حمایتمان نیاوریم.
شاید به نوعی دست، دست اندرکاران تهیه اساسنامه بسته بوده که نمی توانسته اند تعریفی ازماهیت "هنری" که می بایست
نگهداشت، پرورش داد و در گسترشش کوشید, ارائه دهند؛ چرا که محافظه کاری ایجاب می کرده، برای تجمع هنرمندان
در زیر یک سقف تعریفی ارائه ندهند؛ زیرا ممکن بود بسیاری افراد را از دست بدهند!

اما دیر یا زود "بنیاد" می بایست خط و ربطی پیدا کند؛ "جا" بیفتد و "اثر" گذار باشد، تا هر جا که نام "بنیاد" برده می شود
کیفیت و ارزش به ذهن متبادر شود، احترام جای نا باوری بنشیند و هر هنرمند به عضویت در چنین سازمانی به خود ببالد.
"بنیاد هنر ایران" می بایست حرکت خود را در راستای هنر مردمی، بالنده و پویای گذشته؛ ولی با نگاهی به " زمان" ادامه دهد. 
ما می باید قبل از فکر برگزاری و اجرای هر طرح و برنامه ای، به این پرسش اساسی پاسخ داده باشیم که:
چه "هنری" و کدام "هنرمندی" ، "بنیاد" را معرف و نماینده خواهد بود؟

چاره ای نداریم، می بایست:
"سره" را از" ناسره" ، "هنر مردمی" را از "هنر برای تحمیق مردم"  و " پویائی و بالندگی" را از "سکون و ابتذال" جدا کنیم.
این به معنای مهر و انگ زدن به هیچ هنرمندی نیست؛ این تنها بمعنای نگرشی به خود و ماهیت وجود خودمان است.
اگر امروز به این مهم نپردازیم، در فردائی که چندان دیر نیست، می بایست به جوابگوئی بنشینیم؛ و از آن ترس دارم که به دور
باطلی رانده  شویم که نه راه پس داشته باشیم و نه راه پیش.

"هنر متعهد" را باید گسترش داد، هنری که به بالندگی فکر و اندیشه آدمی کمک کند، هنری  که ارزشهای انسانی را مد نظر
داشته و تحت هیچ شرایطی، توهین به شعور جامعه به حساب نیاید! این یک "امیدواری" و تنها یک "امیدواری" است که:   
آرمان هنر را جز تعالی تبار انسان نبینیم.

                               

                                       سعید سیادت   نشریه گروه هنرهای تجسمی سال اول شماره سوم ۵ آگوست ۱۹۹۷